mizar

kroi się zachód nóż-horyzont

słońce rozpłatał na dwie części

twoja dogasa - tej nie widać

moją za chwilę ziemia zmieści

połykam światy zamiast liter

lęgną się we mnie krzywe wieże

krzywe zwierciadła patrzą we mnie

noc się rozlewa na papierze

dwa centymetry ponad stołem

albo centymetr nad poduszką

niesie się echo twoich dłoni

dom się wypełnia czarną pustką

czarną i mocną - stop - nie słodzę

cukier wypala wieżom dziury

w załomach dusz i kocich splotów

tych które znam i tych bez których

dzień mnie nie syci lecz nasącza

kolejną wizją w lot chwyconą

w stajni się augiasz był zaplątał

odtąd już tylko prostą drogą

jeszcze na poblask zmrużę oczy

cisza narasta miarodajnie

znów się zapadam w sen zaszyta

którego boisz się najbardziej

                                                                   

2014