alkor

świecę do ciebie pełnią księżyca

odbitą w tafli nibyjeziora

przędę się wokół kurczę i spłycam

stała jak tałhid wierna jak Koran

alkor ja alkor zobacz mnie jestem

i światłem w światło w krater kraterem

chciałabym wtulić całą powierzchnię

w mizar lecz obok drżą tylko cienie

przez sturamienny most nie dosięgnę

nigdy nie będę bliżej niż teraz

jednak gdy zechcesz przejrzysz się we mnie

martwa to gwiazda co nie umiera

z każdą minutą kiedy bezprzestrzeń

zalega między brzegiem a brzegiem

staje się nowa alkor ja jeszcze

świecę a może znikłam już

nie wiem

2014