a kiedy ludzie

„Pada w godzinach dwuznacznych nad ranem,
gdy wchodzi w świt ulica za ulicą,
gdy ciała, co nic nie znalazły w sobie,
stronią odległe i rozczarowane;
i kiedy ludzie, co się nienawidzą,
muszą ze sobą spać we wspólnym łożu:

wtedy samotność płynie z rzekami ku morzu…”
                                              (Rilke: Einsamkeit z tomu Das Buch der Bilder, przeł. Mieczysław Jastrun)

a kiedy ludzie co się nienawidzą

przeżują ciszę z drzazg między zębami

ulepią boga zmiesza się ze śliną

na środku łoża z boku zacznie krwawić

i kiedy wyschną smutno rozwieszone

ciała o czystych cerach prześcieradeł

świt się napełni pustką i przepony

przestrzeli gorzką serią jak cekaem

ja będę jeszcze zanim ty się staniesz

zapachem w sieni zgięciem na poduszce

nim cienie skończą agonalny taniec

będę odbiciem - każdym będę lustrem

tak patrząc w siebie będziesz wciąż od nowa

we mnie zaglądał dawną znaną ciepłą

a zieleń z luster w samotności morza

wylewać będzie - tyle wiem na pewno

z cyklu Inspiracje: Rilke

2015